Eli Bartels en zijn vrouw Annie Waaker verhuisden in 1937 van Amsterdam naar Tilburg. Het jonge Joodse paar huurde een huis op het adres Lange Nieuwstraat 162. Daar werd op 30 juli 1940 hun eerste kind Edith Helena geboren. Edith en haar ouders werden op 28 augustus 1942 opgeroepen voor deportatie, maar weer vrijgesteld tot 30 september 1942. Vervolgens dook het gezin onder op verschillende plaatsen. Edith kwam terecht in Apeldoorn. Haar ouders zouden maar liefst op 28 verschillende onderduikadressen zitten voordat ze in Noord-Holland terecht kwamen waar ze tot de bevrijding zijn gebleven. Zij wisten toen al dat hun dochtertje Edith in 1944 verraden was en op transport gesteld naar Westerbork. Maar verder was niets bekend, zij was vermist.
Terug in Tilburg ontdekten haar ouders, dat het huis op nummer 162 ondertussen was ingepikt door een NSB-gezin. Maar ze konden op nummer 164 gaan wonen. Ze besloten hier te gaan wonen: "Stel dat Edith terugkomt en we wonen in een andere straat, dan kan ze ons niet terugvinden". Kort na de oorlog werden in het gezin Bartels hun zoon Bernard en dochter Claire geboren.
Moeder Bartels vertelde haar kinderen het verhaal, dat zij de verrader van Edith had opgespoord en thuis onverwachts had bezocht. Het meest tragische bij deze ontmoeting was, dat zij een huisvader aantrof met vrouw en kinderen; geen schurk, geen onmens, zoals zij wellicht had verwacht. Veel jaren gingen voorbij.
Pas tientallen jaren na de oorlog ontstond zekerheid over het lot van Edith. Zij bleek op 21 augustus 1944 vanuit Velp naar Westerbork te zijn gebracht en op 13 september 1944 met een transport van "onbekende kinderen" naar Theresienstadt te zijn vervoerd. Edith werd met een groot transport op 4 oktober 1944 van Theresienstadt naar Auschwitz gebracht en daar vergast. Ze werd vier jaar.
Bron: WesterborkPortretten